کد مطلب:21009 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

اگر ما مثلاً فرد يا افرادي را درحال ارتكاب گناه، نهي ازمنكر كنيم آيا رفتار ما درست است؟يا باخشونت؟

درخصوص سؤال شما تفصيلاً به عرض مي رسانيم كه امر به معروف ونهي از منكر درميدان گفتار وتذكر زباني داراي شرايط ذيل است :

1. شناخت واجب ترك شده توسط متخلف وشناخت منكر وحرام انجام شده توسط او

2. احتمال تأثير تذكر وامر ونهي

3. علم به تكرار تخلف توسط متخلف

4. عدم وجود مفسده درامر به معروف ونهي ازمنكر

بنابراين امر به معروف با شرايط فوق واجب و لازم ودرصورت فقدان شرايط مذكور واجب نخواهد بود يعني با شرايط ذيل واجب نيست :

1. نداند آنچه انجام شده حرام است وترك واجب

2. بداند يا احتمال دهد عدم تأثير گفتار وامر ونهيش را

3. بداند يا احتمال دهد مفسده وضرري را مگر درموارد مسائل پر اهميتي مثل اصول دين ومذهب، حفظ قرآن و آرمانهاي آن وعقايد واحكام ضروري اسلام كه درآن صورت شرط سوم حذف خواهد گرديد.

لازم به يادآوري است با فقدان شرايط امر به معروف ونهي ازمنكر حكم وجوب گفتاري وتذكر كلامي برداشته خواهد شد ولي امر به معروف عملي درحذف بسترهاي گناه ومنكرات واستفاده از ابزار بازدارنده وظيفه ديگري است كه فعلاً به عهده قوة قضائيه ونيروي انتظامي است. حضرت آيت ا...العظمي خامنه ايمدظله العالي دراين باره فرموده اند : با توجه به اينكه درزمان حاكميت واقتدار حكومت اسلامي مي توان مراتب ديگر امر به معروف ونهي ازمنكر را كه بعد از مرحله امر ونهي زباني هستند، به نيروهاي امنيتي داخلي(پليس) وقوه قضائيه واگذار كرد، بخصوص در مواردي كه براي جلوگيري از ارتكاب معصيت چاره اي جز اعمال قدرت از طريقتصرف دراموال كسي كه فعل حرام انجام مي دهد يا تعزير وحبس او و مانند آن نيست، درچنين زماني با حاكميتواقتدار چنين حكومت اسلامي، واجب است مكلفين درامر به معروف ونهي از منكر به امر ونهي زباني اكتفا كنند، و درصورت نياز با توسل به زور، موضوع را به مسؤلين ذيربط درنيروي انتظامي و قوة قضائيه ارجاع دهند واين منافاتي با فتاواي امام راحلره دراين رابطه ندارد. ولي درزمان ومكاني كه حاكميت واقتدار حكومت اسلامي نيست، بركلفين واجب است درصورت وجود شرائط، جميع مراتب امر به معروف ونهي ازمنكر را با رعايت ترتيب آنها تا تحقق غرض انجام دهند.

براي پژوهش بيشتر به رسالة توضيح المسائل حضرت امامره رجوع كنيد.



(1) اجوبه الاستفتائات مقام معظم رهبري،ج2،ص331،ص1088